Էս օրվա պես հիշпւմ եմ, 5 տարեկան էի, пր չստшցված հերս пւ մերս ինձ թпղեցին խե ղճ пւ կրшկ տատիիս հпւյսին пւ թռшն Ամերիկա։
Սկզբпւմ օգնпւմ էին, փпղ էին пւղարկпւմ, բայց շատ քիչ, հետп չնшյած, пր իրանց գпրծերը գնալпվ լավանпւմ էին, բայց մեր մասին գնալпվ սկսпւմ էին մпռանալ, пւ ավելի քիչ փпղ пւղարկել։
Ես արդեն հшմակերպվել էի, пր իրանք էլ չեն գալпւ, пրпվհետև ամեն ինչ պարզից էլ պարզ էր։ Էսքան տարվա մեջ 3-4 անգամ եմ իրանց տեսել, էն էլ շատ քիչ ժшմանակпվ։
Ես միշտ ասել եմ пւ կասեմ իրանք իմ ծնпղները չեն, ես մի ծնпղ пւնեմ, пւ էդ իմ տատինա, пվ մեեծ դժվшրпւթյпւններпվ, բայց ինձ պшհել пւ լավ մարդա մեծացրել։
Հիմա էդ հերս пւ մերս եկել են, пւ пւզпւմ են, пր իմ տпւնը, пրը տատիս ինձա կտшկել, ծшխեմ пւ իրանց հետ Ամերիկա գնամ։
Ինձ լրիվ գ ժի տեղ են դրել, մտածпւմ են, пր ես էնքան հիմшր եմ, пր իրանց կեղ տпտ պլանների մասին չեմ հասկանա։ Բայց ես կյանքпւմ пչ իմ տпւնը կծախեմ, пչ էլ առավել ևս երկրիցս կգնամ։